neden mutlu değiliz

bir soru. mutsuzluğumuza sebep olan insanları hayatımızdan çıkarmaya kıyamadığımız için'

alıştık mk bünye yalama oldu artık mutlu olunca bile 2 dakka sonra mutsuz oluyorum

kronik oldu ya bu artık ülkenin ortak sorunu mutlu olmayı unuttuk

hakedecek ne yaptık ki mutlu olalım

şimdi oturup mutlu olmayı bekleyeceğiz dedi. otur dedi, otur, ayakta kalma, bayağı bir bekleyeceğiz.

“insanlar neden mutlu olamaz biliyor musun?”dedi.her konuda olduğu gibi bunda da bi fikrim vardı ve bu fikri savunabilirdim.ama insanlar biliyor musun diye soru sorduğunda sizin fikrinizi önemsemez çünkü kendi fikrini söylemek için sormuştur o soruyu. bunu bildiğimden dolayı “neden”diye sordum kısık sesle. “çünkü kimse anın kıymetini bilmez. sürekli bi tık üstünü isterler. istedikleri olunca başka bi şey isterler.” “insan düşünenden ziyade isteyen bi varlıktır ya da buna benzer bişey.” “evet tam olarak bu.mutsuzluğumuzun tek sebebi bu.” “mutsuzluğumuzda payı var bu dediğinin ama tam olarak karşılamaz. insan kibirden beslenir ve gurur vardır.eğer insanlar acı çekiyorsa,en büyüğünü ben çekmeliyim. bi çeşit ego tatmini.”

çünkü bir çoğumuz memnuniyetsiziz, bazı şeylerin değerini hiç bilmiyoruz. (bkz: şükürsüzlük)

her dersten kalmışım nasıl mutlu olayım

kıymet bilmiyoruz, elimizdekinin değeri ancak kaybedince anlıyoruz en büyük nankörlüğümüzde bu.

çünkü hayatı çok ciddiye alıyoruz. ama sonunda ölücez yani bi kaçarı yok. person of interest'de dedikleri gibi "everyone dies alone"

orospu çocuğu kuzeni atıp tutmasaydı arkamdan şimdi burada saçmalamıyor onunla konuşuyor olacaktım

şükür etmediğimiz için

biraz kafada bitiyor galiba bunun sebepleri. şöyle düşünecek olursam aslında hayatımda pek fazla değişen bir şey olmamasına rağmen 1-2 hafta öncesine göre çok daha mutsuz hissediyorum şu aralar. açıklamak istesem tam bir sebep bulabileceğimi sanmıyorum ama çözüm yolunu az çok biliyorum. galiba şu aralar biraz daha umursamaz her şeyi sorgulamayan, bir şeyleri göz ardı edebilen halime dönmem gerekiyor, yani mutlu olabilmek için birazcık düşünmeye ara verip yaşamaya devam etmeliyim.

çünkü mutlu olmanın ne olduğunu bilmiyoruz. mutlu olmayı kişiye , mekana ve yaşananlara paralel düşünüyoruz. soğuk bir demire sırtını dayamışcasına irkiliyoruz başka insanların mutluluğunu görünce. içimizin ısınması gerekirken. medeniyetin bu kadar hayvanlaştırması insanları mutlu olmamıza engel oluyor bence. kendi doğamızda sessiz sakin ve yorulmamış olsak belki gülerken görürler bizi de . belki o zaman mutlu olabiliriz kim bilir..

gerçekten sevdiğimiz ve uğraşmak istediğimiz şeylerle değil bize zorla dayatılan sadece daha iyisi için yaşadığımız elimizdekilerle mutlu olamadığımız hayatı yaşamaya zorlandığımız için